1- چگونه زایکوسیل در برابر اشعه فرابنفش پایدار است و دیگر مواد پلیمری اینگونه نیستند؟

پلیمر ها متشکل از هزاران مونومر متصل به هم هستند که زنجیره مولکولی بلندی را تشکیل می دهند. این پلیمرها خوشه هایی را در محلول و امولسیون تشکیل می دهند. هنگامی که این پلیمر ها غشایی درسطح لایه های زیرین تشکیل می دهند، خوشه های مولکولی پلیمری به ناچار به سطح متصل می شوند. سپس به علت گرما و رطوبتی که پلیمر در معرض آن است دچار تنش برشی نیز می شوند و در نتیجه نیروهای پوستگی مولکولی ضعیف تر می شوند. علاوه بر این، پلیمرها ویسکوالاستیک هستند، بدین معنی که دائماً در جهتی حرکت می کنند که به ساختار پایدار ترمودینامیکی برسند. در چنین شرایطی پیوندهای مولکولی ضعیف می شوند و اشعه فرابنفش که منبعی پر انرژی است به شبکه پلیمری حمله می کند و رادیکال های آزاد ایجاد می نماید. رادیکال های آزاد مراکز واکنش پذیر مولکول ها می باشند و به راحتی با اکسیژن واکنش می دهند (اکسید شدن) و در نهایت باعث تجزیه مولکول می شوند.

زایکوسیل ماده ای مونوموریک می باشد که چندین میلیمتر به داخل هسته لایه های زیرین نفوذ می کند. نتایج 2000 ساعت آزمایش با اشعه فرابنفش (nm 310 ، ev/m2 0.55 ، که مخرب ترین میزان اشعه فرابنفش است) برای لایه های زیرین تحت تاثیر زایکوسیل نشان داد که این ماده بسیار با ثبات است و تغییر شیمیایی ندارد. علاوه بر این به علت رفتار نفوذی زایکوسیل، سطوح داخلی لایه های زیرین که در معرض اشعه فرابنـفش قرار دارند  نیز به شدت آب گریـز می باشند و بخش زیادی از سـاختار لایه های زیـرین را محافظت می کنند.

 

2- زایکوسیل در واکنش با لایه های زیرین ساختاری پلیمری تشکیل می دهد، چرا این ساختار پلیمری در برابر اشعه فرابنفش پایدار است؟

زایکوسیل شبکه ای پلیمری در سطح لایه های زیرین در سطح مولکولی تشکیل می دهد. پلیمر شکل گرفته یک مولکول خطی و دارای زنجیره ای طولانی نمی باشد بلکه دارای پیوندی عرضی و متقاطع با سطح زیرلایه بوده در نتیجه پلیمر ایجاد شده دارای پیوند های مولکولی متعددی در سطح می باشد. این امر اجازه می دهد تا از نظر ترمودینامیکی پایدارترین ساختار را به خود گرفته و در برابر اشعه ماورا بنفش پایدار باشد.

 

3- چرا سیلوکزان ها و سیلیکون ها پوشش ایجاد می کنند و معایب آنها چیست؟

سیلوکزان ها و سیلیکون ها پلیمرهایی هستند که بیشتر با عنوان پلی دی متیل سیلوکزان شناخته  می شوند. اندازه مولکول این پلیمرها به درجه پلیمریزاسیون آن ها بستگی دارد. معمولاً سیلوکزان ها 20 تا 50 نانومتر و پلیمرهای سیلیکونی 100 تا 2000 نانومتر و بزرگتر هستند. این پلیمرها خوشه های مولکولی در محلول و امولسیون تشکیل می دهند. اندازه خوشه های مولکولی احتمالاً 10 تا 100 برابر اندازه مولکول است. اندازه معمول منافذ بتن 5 تا 200 نانومتر است. اندازه منفذ سنگ آهک و دیگر منافذ به مراتب کوچکتر می باشد. منافذ آجر 200 تا 2000 نانومتر می باشند، سیلوکزان ها در این نوع لایه های زیرین واقع شده اند. بنابراین خوشه های بزرگ مولکولی نمی توانند از منافذ عبور کنند و پوشش ایجاد می کنند و سطح منافذ را می پوشانند. علاوه بر این، منافذ پیوسته نیستند و در داخل لایه های زیرین شاخه هایی ایجاد می کنند. برای خوشه های بزرگ پلیمری وارد شدن به شاخه های این منافذ غیرممکن است. در مورد آجر سیلوکزان ها به شکل سطحی نفوذ می کنند، با این حال به علت شاخه های منافذ این نفوذ بسیار محدود است.

 

4- چرا سیلوکزان ها و سیلیکون ها در حلالهای پایه نفتی حل می شوند ولی زایکوسیل در آب حل می شود؟

سیلوکزان ها و سیلیکون ها بخاطر بزرگی اندازه مولکول و ساختار آب گریزی که دارند در آب محلول نیستند و بنابراین در حلال های هیدروکربنی محلول اند. ساختار منحصر به فرد زایکوسیل آن را محلول در آب می کند. با این وجود هنگامی که روی سطح اعمال می شود و با لایه های زیرین پیوند می دهد، ویژگی آب گریزی مولکول بر سطح مسلط شده و باعث ایجاد آب گریزی می شود.

 

5- کارکرد حلال چیست؟ تفاوت های کاربردی این حلال ها چیست؟

حلال ها حامل پلیمر هستند (پلیمر های تشکیل دهنده پوشش، سیلوکزان ها، سیلیکون ها و...). حلال های هیدروکربنی با لایه های زیرین معدنی سازگار نیستند. لایه های زیرین معدنی بخاطر داشتن گروه های OH در سطحشان به شدت قطبی اند. در حالی که حلال های هیدروکربنی غیر قطبی اند. از سوی دیگر آب بسیار قطبی است و از این نظر شبیه لایه های زیرین معدنی است. به خاطر ناسازگاری با هیدروکربن، آب گیری کامل لایه های زیرین ممکن نمی باشد. بنابراین سطح مشترکی بین محلول پلیمر و سطح لایه های زیرین وجود دارد. به خاطر این سطح مشترک چسبندگی بین پلیمر و لایه های زیرین ضعیف است. هرگونه نقصی که در اثر تماس با اشعه فرابنفش بوجود بیاید، ترک هایی بسیار ریزی ایجاد می کند. سپس آب از این منافذ بسیار کوچک عبور می کند و پوشش لایه های زیرین را از بین می برد. بنابراین بیشتر پوشش های پلیمری بیش از چند سال دوام ندارند.

 

6- تفاوت میان سیلان، سیلوکزان ها، و سیلیکون چیست؟

سیلان ها ترکیباتی مونومری هستند. معمولاً اندازه مولکول 3-6 نانومتر است. سیلوکزان ها پلیمرهایی با وزن مولکولی کم هستند که بیشتر پلی دی متیل سیلوکزان می باشند. اندازه مولکول ها معمولاً 100-50 نانومتر است. سیلیکون ها وزن مولکولی زیادی دارند، که بیشتر پلی دی متیل سیلوکزان هستند. معمولاً اندازه این مولکول ها 2000-100 نانومتر و یا بیشتر است.

 

7- دیگر مواد ضد آب موجود در بازار دارای ترکیب سیلوکزان-سیلان می باشند. سازنده مدعی است که این محصول نفوذ می کند و عملکرد بهتری دارد، مزایا و معایب این سیستم چیست؟

ترکیبات سیلوکزان-سیلان مقدار کمی سیلان دارند، که بیشتر متیل تری الکوکسی سیلان می باشد. این مولکول به اندازه کافی کوچک است که به داخل منافذ بتن نفوذ کند. از آنجایی که تمرکز سیلان تقریباً کم است، این نفوذ بیش از چند دهم سانتیمتر نمی شود. سیلوکزان ها پوششی بر روی لایه های زیرین تشکیل می دهند. بخاطر این پوشش، سیستم تأثیر دانه تسبیحی بسیار خوبی نشان می دهد. به علت مقداری نفوذ، این سیستم بهتر از سیستم هایی که تنها سیلوکزان و یا سیلیکون دارند عمل می کند. با این وجود توجه به این نکته بسیار مهم است که گروه های متیلی در برابر حملات اشعه فرابنفش بسیار حساس هستند و محافظتی در برابر فشار هیدرولیکی ایجاد نمی نمایند.

 

8- کارایی برتر زایکوسیل در مقایسه با سایر مواد بر پایه سیلیکون چگونه است؟

سیستم سیلیکونی معمولی محلول 7 الی 16 درصد در حلال هیدروکربنی است. این سیستم با پایه سیلیکون به علت شکل گیری پوشش پوسته ای شفاف (با قطر 2-1 میکرون) تاثیر دانه تسبیحی بهتری ایجاد می کند. این مسئله خود به تجسم بهتر از آب بندی کمک می کند. زایکوسیل که نانو مولکول می باشد، سطح را از طریق واکنش با آن تغییر می دهد و در ویژگی آب گریزی در سطح مولکول سهیم می شود. لایه سطحی حدود 10 نانومتر (0.01 میکرون) می باشد.

 

9- کوچکترین قطرات آب 100 میکرون (100.000 نانومتر) می باشند. منافذ لایه های زیرین 2000 - 5 نانومتر هستند. چطور قطرات آبی به این بزرگی به لایه های زیرین سیمانی نفوذ می کنند؟

قطرات آب به مراتب بزرگتر از اندازه منافذ هستند. بنابراین باید در سطح لایه های زیرین باقی بمانند. با این وجود تمام سطوح سیمانی دارای گروه های OH (هیدروکسیل) می باشند. این گروه های هیدروکسیلی سطح لایه های زیرین را بسیار متخلخل می کنند. انرژی سطحی انرژی اتم های سطح جامد است، در حالیکه کشش سطحی نتیجه ربایش بین مولکول ها در سطح مایع است. برای اینکه مایعی جامدی را خیس کند، باید انرژی سطحی جامد بتواند بر کشش سطحی مایع غلبه کند، بنابراین کشش سطحی را بشکند و پوسته دائمی را شکل دهد که با سطح پیوند برقرار کند. پیوند هیدروژنی اولیه بین قطرات آب و گروه های هیدروکسیل سطح انرژی سطحی لازم را فراهم می کنند. در نتیجه قطرات آب با شکسته شدن به واحدهای بسیار کوچکتر سطح را خیس می کنند. سپس واحد های کوچکتر به داخل منافذ وارد می شوند.

 

10- چه زمانی باید زایکوسیل بر روی ساختار سیمانی جدید استفاده شود؟               

زایکوسیل را می توان بعد از به عمل آمدن بتن (95% هیدراتاسیون) استفاده کرد. برای به عمل آمدن بتن 28 روز زمان نیاز است. در مدت به عمل آمدن بتن برای فرآیند هیدرولیز به آب احتیاج دارد. بنابراین ضد آب سازی با زایکوسیل باید بعد از دوره به عمل آمدن بتن صورت گیرد. 

 

11- اگر منافذ واکنش می دهند و با زایکوسیل پوشیده می شوند، پس چرا هنوز قابلیت تنفس باقی می ماند؟

سطح منافذ با زایکوسیل پیوند می دهد. این فرآیند در سطح مولکولی رخ می دهد. بنابراین اندازه منفذ در مقیاس نانویی کم می شود و فضای زیادی را برای عبور مولکول های بخار (با اندازه 18/0 نانومتر) باقی می گذارد. 

 

12- آیا می توان زایکوسیل را روی سطح رنگ شده با رنگ های پایه اکریلاتی ( رنگ ساختمان، پلاستیک و...) استفاده کرد؟ چرا؟

چنین چیزی پیشنهاد نمی شود، زیرا منافذ سطوح زیرلایه با رنگ اکریلاتی بسته شده و محل های مورد نیاز برای پیوند زایکوسیل پوشیده شده اند. بنابراین پیوند زایکوسیل با سطح برای ایجاد آب گریزی دائم با رنگ آکریلی ممکن نیست. زایکوسیل با پایه آب نمی تواند به سطح رنگ شده با آکریل نفوذ کند. در حالیکه رنگ سیمانی با پایه آب منافذ را باز نگه می دارد و اجازه پیوند به زایکوسیل می دهد. زایکوسیل تنها بخاطر نفوذ 5-2 میلیمتری و بیشتر  است که محافظت طولانی مدت ایجاد می کند.

 

13- آیا می توان زایکوسیل را روی سطوح سیمانی رنگ شده استفاده کرد؟ چرا؟

بله، استفاده از زایکوسیل در این نوع سطوح ایده آل است. رنگهای سیمانی با پایه آب منافذ را باز نگه می دارند و به زایکوسیل اجازه پیوند می دهند. زایکوسیـل به علت نفـوذ به عمق سطح محافظت طولانی مدت ایجاد می کند. سطح برای مدت زیادی (بیش از 15 سال) تمـیز وسالـم باقی می ماند.

 

14- آیا می توان از زایکوسیل بر روی پلاستر سیمانی استفاده کرد؟

بله، سطح پلاستر سیمانی مانند سطح بتن می تواند با زایکوسیل پیوند دهد.

 

15- چگونه باید سطح را قبل از استفاده از زایکوسیل آماده کرد؟

سطح باید کاملاً تمیز شود و از هرگونه لکه و روغن پاک باشد. لکه های کپک و رنگ های قدیمی باید پاک شوند. بهترین راه برای تمیز کردن سطح لایه های زیرین استفاده از واتر جت پر فشار (با فشار 150-100بار) می باشد. لکه های کپک را می توان به خوبی با فشار بالای آب و محلول 5% ماده سفید کننده (هیپوکلریت سدیم) پاک کرد.

 

16- چرا ضد آب کردن با زایکوسیل عمل کردن نامیده می شود ولی ضد آب کردن با سیلیکون و دیگر انواع ضد آب کردن را پوشش می نامند؟

زایکوسیل دارای ترکیبات واکنش پذیر در سطح خود می باشد. با سطح لایه های زیرین وارد واکنش می شود و ویژگی های شیمیایی آن را تغییر می دهد (آب دوست به آب گریز). بنابراین به عمل کردن معروف است. نوع دیگر ضد آب کردن، پوششی را بر روی سطح لایه های زیرین ایجاد می کند که بوسیله آن منافذ لایه های زیرین بسته می شود. بنابراین این نوع ضد آب کردن به پوشش معروف است.

 

17- مزیت بتن قابل تنفس چیست ؟

بتن هنگام به عمل آمدن در حال جذب آب است. سیمان با آب واکنش می دهد و سیلیکات های کلسیم و آلومینیوم ایجاد می کند. بتن معمولی در حدود 28 روز حدود 90 تا 95% به عمل می آید. بقیه سفت شدگی ممکن است زمان بیشتری بگیرد (شاید 10 تا 20 سال). در این زمان بتن بیشترین میزان سفت شدگی را دارا خواهد بود. بنابراین بتن باید برای تسهیل جذب و فرآیند خشک شدن در طول به عمل آمدن تنفس داشته باشد. علاوه بر این، بتن با قابلیت تنفس با محیط خود در تعادل است که اجازه می دهد تفاوت های فشار هیدرواستاتیک و اسمزی درون  سازه های بتنی به حداقل برسد.

 

18- چرا سطوح ساختمان های تازه ساز در طول 3-2 سال دارای لکه های سیاه می شوند؟ چگونه می توان آن ها را تمیز کرد؟ چگونه می توان جلوی آن را گرفت؟

نقاط سیاه باقی مانده موجودات کوچک زیستی (کپک و قارچ) هستند. سطح بتن بسیار متخلخل است. بنابراین در داخل این منافذ آب گرفتار می شود. این موجودات زمانی رشد می کنند که رطوبت و غذا فراهم باشد. سطوح بتن و پلاستر سیمانی رطوبت را خوب نگه می دارد و به رشد قارچ کمک می کند. این موجودات کوچک از بین می روند و باقی مانده های زیستی (لکه های سیاه) بر جا می گذارند. این بقایا غذای نسل بعد می شوند. این چرخه ها تکرار می شوند و در چند موسم بارانی تمام سطح را می پوشانند.

لکه های کپک را می توان به خوبی با واتر جت پر فشار و محلول 5% سفید کننده (هیپوکلریت سدیم) پاک کرد. ابتدا برای سست کردن باقی مانده کپک سطح با فشار بالای آب تمیز می شود. سپس محلول 5% سفید کننده بر روی سطح پاشیده می شود. 30 تا 60 دقیقه فرصت داده می شود تا بقایا اکسید شوند و سپس مجدداً با واتر جت تمیز می شود.

رشد این موجودات زیستی را می توان با از بین بردن یکی از عوامل مهم آن یعنی رطوبت از بین برد. زایکوسیل ویژگی های سطح را از آب دوست به آب گریز تغییر می دهد و با این کار مانع جمع شدن رطوبت در منافذ می شود. ساختار مولکولی ویژه آن مانع رشد قارچ و کپک می شود و بنابراین سطح را برای مدتی طولانی (بیش از 15 سال) تمیز و سالم نگه می دارد.   

 

19- شوره زدگی چیست؟ چگونه می توان مانع آن شد؟

مواد ساختمانی تخلخل بسیاری دارند و امکان نفوذ آب به هسته لایه های زیرین را فراهم می کنند. هنگامی که آب از هسته سازه ها خارج می شود با خود اجزای لایه های زیرین را همراه دارد. هنگامیکه آب بخار می شود بقایایی بر روی سطح لایه های زیرین باقی می گذارد. بیشتر این مواد شسته شده سفید می باشند و بنابراین لکه های سفیدی بر سطح و روی سازه های ساختمان (شیشه پنجره ها، سازه های چوبی و...) ایجاد می کنند. این فرایند به شوره زدگی معروف است. این فرآیند برای سازه ها مخرب است چرا که باعث ایجاد منافذ می شود و ساختار پایه را ضعیف می کند. عمل کردن با زایکوسیل مانع نفوذ آب به هسته لایه های زیرین می شود، و بنابراین مانع  خراب شدن سازه ساختمان می شود.

 

20- چرا زایکوسیل تا 5-2 میلیمتری در بتن نفوذ می کند؟ مزیت نفوذ در عمق چیست؟

زایکوسیل ترکیبی مونومریک است. اندازه مولکول آن کمتر از 6 نانومتر است. زایکوسیل می تواند به راحتی به منافذ لایه های زیرین وارد شود. مولکول ها بخاطر اندازه کوچکی که دارند می توانند در میان شاخه های منافذ لایه های زیرین جریان یابند. زایکوسیل به عنوان ماده ای محلول در آب بکار می رود. بخاطر سازگاری آب با لایه های زیرین، عمل آوری با زایکوسیل در پوشاندن سطح و ایجاد نفوذی عمیق بسیار مؤثر است.

- عمق نفوذ زایکوسیل به دلایل زیر برای محافظت سازه بسیار اهمیت دارد:    

  • در برابر فشار هیدرولیکی بوجود آمده در اثر باد و باران شدید مقاوم است.
  • در برابر ترک های ریز محافظت ایجاد می نماید.
  • از سازه ها در برابر آسیب های ناشی آب پس از سایش سطح به دلیل رفت و آمد زیاد و یا فرسایش طبیعی محافظت می کند.
  • از خوردگی میله های فولادی بتن جلوگیری می کند.

 

21- زایکوسیل را می توان روی چه نوع زیر لایه هایی اعمال کرد؟

تقریباً تمام موادی که معمولاً برای ساخت و ساز به کار می روند را می توان با زایکوسیل به عمل آورد. از جمله:

  • بتن
  • آجر
  • سنگ ماسه ای
  • گرانیت
  • سنگ آهک
  • سنگ مرمریت
  • پلاستر سیمانی
  • ورقه های سیمانی
  • سنگ های طبیعی

 

22- میزان مصرف متوسط زایکوسیل چه مقدار است؟

این مقدار به جنس سطح و میزان نفوذ مورد نیاز بستگی دارد. زایکوسیل قبل از استفاده شدن با آب رقیق می شود. یک کیلوگرم (لیتر) زایکوسیل برای سطوح افقی با 10 کیلوگرم (لیتر) و برای سطوح عمودی با  20 کیلوگرم (لیتر) آب رقیق می شود. به طور معمول هر لیتر زایکوسیل رقیق شده برای 4 متر مربع از سطح مصرف می شود.

 

23- چه روش هایی برای آزمایش ضد آب بودن سطح ساختمان وجود دارد؟

آزمایش های مختلفی برای مشخص کردن سطح ضد آب وجود دارد. آزمایش لوله رایلم آزمونی ساده و غیر مخرب برای سطوح افقی و عمودی است. لوله رایلم به سطح ضد آب متصل می شود. سپس آن را با آب پر می کنند و کاهش سطح آب در مدت 10 دقیقه بررسی می شود.

آزمون های دیگر مخرب هستند. نمونه ای استوانه ای از زیر لایه عمل شده و در آزمایشگاه از نظر جذب آب و عمــق نفـوذ بررسی می شود.

 

24- چرا ضعیف ترین قسمت ساختار هر سازه ای اتصالات آن هستند؟ چگونه زایکوسیل در محل اتصالات محافظت در برابر آب ایجاد می کند؟

اتصالات جزء نسبتاً کوچکی از ساختارها هستند که سازه های بزرگ را در کنار هم نگه می دارند. اتصالات معمولاً زیر فشار بیشتری از سایر قسمت های سازه هستند. به خاطر طبیعت متخلخل اجزای اتصالات آب به راحتی به آن ها نفوذ می کند. آب باعث متورم شدن اتصالات می شود و هر زمان که آب از اتصالات خارج شود تورم آن از بین می رود. فرآیند ایجاد تورم و از بین رفتن آن تخلخل هایی ایجاد  می کند و باعث ایجاد حفره و ترک می شود.          

زایکوسیل با اتصالات نیز مانند دیگر قسمت های سازه پیوند تشکیل می دهد. این عملکرد مانع نفوذ آب به اتصالات می شود. بنابراین مانع فرآیند ایجاد تورم و از بین رفتن آن می شود.

 

25- چرا در بتن ترک بوجود می آید؟ زایکوسیل چگونه از سازه ها پس از بوجود آمدن ترک محافظت می کند؟

دو نوع بتن وجود دارد: بتنی که ترک خورده است و بتنی که احتمال ترک خوردن دارد. هنگامیکه بتن در شرایط انبساط و انقباض قرار می گیرد (مانند اسفنج) منبسط و منقبض می شود. اگر فشار حاصل از این تغییرات حجم از ظرفیت کششی بتن بیشتر باشد، ترک به وجود می آید. این نوع خاص از ترک به ترک انقباضی معروف است. انتظار می رود ترک در بتن بوجود بیاید و نقش "سوپاپ آزاد کننده فشار" را داشـته باشد. با بند بند کردن به عمد بتن، ضخامت صفحه بتنی در آن نقطه کاهش می یابد. این مسئله باعث بوجود آمدن ترک در امتداد خط مستقیم در داخل اتصال می شود زیرا بخش نازک مسیری را با مقاومت کـــمتر از بخــش ضخـیم بوجود می آورد. زایکوسیــل به داخل سازه های بتنــی نفوذ می کند. ترک های ریز معمولا 0.1 تا 0.2 میلیمتر عرض و 3-2 میلیـمتر عمق دارند. بنابراین سطـح ترک از نفوذ آب محـفوظ می ماند.

 

26- چرا سطح عمل شده با زایکوسیل تغییر ظاهری ندارد؟ چگونه می توان فهمید که سطح به عمل آمده است؟

زایکوسیل با لایه های زیرین پیوند می دهد و ساختار شیمیایی آن را عوض می کند. این تغییرات در مقیاس نانویی (مولکولی) رخ می دهند. بنابراین بر عکس ضد آب کردن پوششی قابل دیدن نیست. لوله رایلم آزمایش ساده ای است که می تواند برای مشخص کردن سطح عمل شده بکار رود.

 

27- چرا روی ساختمان ها خاک جمع می شود؟

بیشتر سازه های ساختمانی بسیار قطبی هستند. این قطبی بودن بخاطر گروههای OH سطح است. ذرات خاک هم بسیار قطبی هستند و در سطح خود گروه های OH دارند. وقتی این ذرات ریز به اطراف سطح ساختمان می رسند توسط نیروهای قطبی جذب می شوند. این ذرات ریز بوسیله این نیروهای جاذبه (پیوندهای هیدروژنی) با سطح پیوند می دهند.

 

28- چگونه زایکوسیل می تواند به تمیز نگه داشتن ساختمان کمک کند؟

زایکوسیل با سطح مواد ساختمانی پیوند می دهد و ویژگی های سطح را از آب دوست (بسیار قطبی) به آب گریز (غیر قطبی) تغییر می دهد. ذرات خاک که قطبی هستند دیگر جذب نمی شوند. اگر هم بر روی سطح باقی بماند، به راحتی می تواند با وزش باد و آب باران پاک شود.

 

29- زایکوسیل چگونه به محافظت در مقابل خوردگی کمک می کند؟

خوردگی میله های فولادی فرآیندی الکترو-شیمیایی است. در این فرآیند آهن (Fe) اکسید می شود و دو الکترون از دست می دهد. این دو الکترون به اکسیژن (O) انتقال می یابد. آب در بتن عامل انتقال الکترون می شود و الکترون ها را از آهن به اکسیژن انتقال می دهد و فرآیند خوردگی آغاز می شود. زایکوسیل مانع نفوذ آب به داخل هسته بتن می شود و بتن را خشک نگه می دارد و مانع فرآیند انتقال الکترون و بنابراین خوردگی می شود.

میله های فولادی تقویت شده داخل بتن بوسیله سطحی از اکسیدهای آهن غیر فعال،که به علت PH بالای بتن ایجاد می شوند، محافظت می گردند. این سطح از میله آهنی در برابر خوردگی محافظت می کند. انتقال یون های کلرید در نتیجه واکنش کاتالیزوری شیمیایی آب که منجر به نابودی سطح غیر فعال می شود و آهن را در معرض خوردگی بیشتر قرار می دهد، خوردگی حفره ای نامیده  می شود.

Fe2+ + 2Cl              ------->      FeCl2

FeCl2 + H2O + OH  ------->      Fe(OH)2 + H+ + 2Cl-

(2Fe(OH)2 + ½O2     ------->      Fe2O3 + 2H2O (anode

(½O2 + H2O + 2e-       ------->      2OH- (cathode

مصرف خالصی از یون های کلرید در طول فرآیند خوردگی وجود ندارد. بنابراین هنگامی که یون های کلرید کافی به فولاد رسید تا سطح غیر فعال را بشکند، تنها آب، اکسیژن و واسطه رسانا برای ادامه واکنش خوردگی نیاز است.

خوردگی میله های فولادی در بتن همچنین می تواند به علت عناصر موجود در آلودگی هوا بویژه SOx  و NOx باشد. این آلاینده ها با آب واکنش  داده، در آن حل می شوند و محلول های اسیدی ایجاد می کنند. اسید ها فرآیند خوردگی را تسریع می کنند. زایکوسیل مانع نفوذ آب و آلاینده های اسیدی به بتن می شود و جلوی خوردگی در اثر آلودگی هوا را می گیرد.